Santiago Segura: „Moje dzieciństwo było absolutnym rajem i dlatego do dziś jestem Piotrusiem Panem”.

Pytam Santiago Segurę (Madryt, 1965), dlaczego wirtualny hejter jest bardziej zaciekły niż analogowy. „Wyobrażam sobie, że z tego samego powodu, dla którego tłumi się pierdy w społeczeństwie i puszcza się same ogromne bąki. Ciśnienie powietrza wywiera presję, ale uprzejmość jest ponad nią. Nienawiść, gorycz, zazdrość… również wywierają presję na niektórych ludzi, którzy wyrzucają je z siebie w potokach obelg”. I kończy uprzejmym gestem: „Mam nadzieję, że przyniesie im to ulgę”.

Mówią, że ludzie już nie chodzą do kina... Zabierasz ich masowo. Znów. I to w tym upale.

Ludzie chodzą do kina... żeby oglądać amerykańskie hity, te, których budżet przekracza 250 milionów dolarów i które są nieskazitelnymi audiowizualnymi pokazami fajerwerków, dystrybuowanymi przez Disneya, Warnera... Ja robię filmy, które sam chciałbym obejrzeć w kinie, z całą pomysłowością i miłością, na jaką mnie stać. Oczywiście, nie jestem w stanie nawet zbliżyć się do tych budżetów.

Tworzysz klasyczną komedię w cynicznych czasach. Być może niektórzy uważają ją za przestarzały gatunek. Zbyt biały albo naiwny.

Nie sądzę, żeby humor w naszych filmach familijnych był biały i naiwny. Jest w nim dowcip i ironia, nuta psoty i oczywiście czerpie z klasycznej komedii, bo nie uważam, żeby to był gatunek przestarzały.

Właśnie wydałeś piątą część „ Ojca jest tylko jeden” . To saga o wielodzietnej rodzinie w kraju o rekordowo niskim wskaźniku urodzeń. Dlaczego ludzie się z nią utożsamiają?

Z tego samego powodu utożsamiałem się z dziećmi z serialu „Wielka rodzina” czy z tymi z serialu „Osiem wystarczy” , gdy w moim domu było nas tylko dwoje.

Czy rodzina jest ostatnią deską ratunku w tak zmiennym i niestabilnym społeczeństwie?

W moich filmach nie chwalę rodziny, która w tym przypadku jest źródłem powiązań rodzących komizm. Mogła to być mniej tradycyjna rodzina, zespół muzyków koncertujący w Indonezji albo pracownicy sklepu spożywczego. Ale oczywiście rodzina była i zawsze będzie ostoją. Bez przyjaciół i rodziny… jakież to rozczarowujące.

Mówiłeś już wcześniej, że dzieciństwo jest okropne.

Mówię tyle głupich rzeczy, że nie pamiętam ich wszystkich. Pewnie mówiłam o szkole, okropnym miejscu pełnym ludzi gotowych uprzykrzyć ci życie. Reszta mojego dzieciństwa była absolutnym rajem, do tego stopnia, że ​​mój peterpanizm trwa do dziś.

Co możesz zrobić jako rodzic, aby uchronić swoje dziecko przed drapaniem się po twarzy przed światem?

Oczywiście, oczywiste rozwiązanie – owijanie ich w bawełnę – nie jest zalecane. Najrozsądniejszym sposobem na uniknięcie ich cierpienia może być monitorowanie interakcji tych stworzeń z potencjalnie niegościnnymi środowiskami w sposób pozbawiony obsesji.

Okresowo jesteśmy na krawędzi trzeciej wojny światowej. Ale ludzie chcą się śmiać.

Śmiech to balsam. Śmiech pozwala nam na chwilę zapomnieć o problemach. Ale śmiech nie zapobiegnie konfliktom. Chciałbym, żeby tak było.

Torrente był „seksistą, rasistą, uzależnionym od prostytutek i pijakiem”. Myśleliśmy, że Hiszpania już nie istnieje, a potem nagle pojawiają się koldos i ábalos .

Zawsze uważałem, że „Torrente” to relikt innej epoki, gatunek zagrożony, duch przeszłości… Minęło 28 lat od jego powstania, a ja przez cały ten czas oglądałem „Torrente” bez przerwy. Kolory, detale, tempo zmieniają się, ale żałosne nastawienie pozostaje. A niektórzy pewnie myślą, że to moja wina, że ​​wpadłem na ten pomysł na ten krótki film… Skąd oni biorą te pomysły? Mam wyobraźnię, ale nie aż tak wielką.

Czy politycy są skazani na oszukiwanie?

Pikareska to nasz gatunek literacki; lubimy łotrów, oszustów i łotrów, o ile są to sympatyczne i fikcyjne postacie. Idea, że ​​władza deprawuje, jest uniwersalna. Nie wiem, czy nasi politycy są skazani na oszukiwanie, ale jestem pewien, że chcielibyśmy, aby ci, którzy oszukiwali nas w prawdziwym życiu, zostali potępieni.

Mówisz, że nie masz partii politycznej ani drużyny piłkarskiej. Dlaczego?

Mówiłem to już kilkakrotnie, bo już teraz zawodzę sam siebie.

Czy nie ma już świeckich religii, wobec których można by się uzależnić?

Fanatyzm to błąd. Fanatyzm jest okropny. To przeciwieństwo logiki, spójności i rozsądku, czyli wszystkiego, czym ludzie powinni się kierować.

Czy to prawda, że ​​Twój sukces Cię martwi?

W żadnym wypadku nie dla moich przyjaciół i dobrych ludzi; wręcz przeciwnie, jest to dla nich powód do dumy i radości. To irytuje sfrustrowanych i nieszczęśliwych ponad miarę. Powinni poddać się badaniu umysłu.

A czy krytyka nadal Cię boli?

Zarówno nagrody, jak i krytycy są bardzo subiektywni, a co za tym idzie, godni szacunku. Krytyka mi nie przeszkadza, wręcz przeciwnie – mnie ogłupia. Kiedy ze mnie drwią, próbuję się wymknąć, ale kiedy mają czelność drwić z publiczności, która konsumuje moje filmy, dyskredytując ją, patrząc na nią z góry, przyznaję, że to mnie strasznie wkurza: ten błędny paternalizm, ten elitaryzm, ta arogancja są dla mnie odrażające.